چنين بود که ما، در خانه خويش نشسته بوديم و دهها بار در درازناي زمان، از سوي همسايگان خويش؛ ستم و ويراني و جنگ ديديم، و هر بار پس از يورش و جنگ، ميهن خويش را آباد کرديم، و هر بار، در ميانۀ آسايش و آرامش، ويراني و جنگ و بيداد ديديم!
سخن ديگري که ايرج بهنگام کشته شدن بر دست برادران ميگويد چنين است که:
ميازار موري که دانه کش است                   
که جان دارد و جان شيرين خوش است
سياه اندرون باشد و سنگدل          
که خواهد که موري شود تنگدل
چون فرهنگ ايراني چنين فرمان مي دهد:
«براي هر کس شادي و خوشي بايسته است.»
«گشايش و آساني آرزومندم از براي سراسر آفرينش راست.»
«درستي و درمان، درخواست مي کنم از براي شما مردان پارساي پاک؛ هر آنچه اندر زمين و آسمان خوب و پاک است.»
«فروهرهاي مردان و زنان پاکدين همه کشورها را مي ستاييم.»

«نخستين آموزگاران کيش... کشورهايي را که پيش از اين بوده اند، و پس از اين خواهند بود مي ستاييم.»
«همه آبها را مي ستاييم. همه گياهان را مي ستاييم.»
«بالا و ريشه گياهان را مي ستاييم.»
چگونه توان، کسي را که فرمان از اين فرهنگ مي گيرد، بويراني جهان و کشتار و آزار و جنگ برانگيختن؟... مگر آنکه دشمن بدو يورش آورد و او:
ز بهر بر و بوم و پيوند خويش            
همان از بر زاد و فرزند خويش
همه سر بسر، تن به کشتن دهيم       
از آن به، که کشور بدشمن دهيم